زندگی رونالدو با پرتغال؛ حمام یخ ساعت ۲ نصف شب و شنا رفتن زیر دوش - BBC News فارسی (2024)

همیشه به داستان‌هایی که در مورد حضور مخرب کریستیانو رونالدو در اردوی پرتغال گفته می‌شود، خندیده‌ام، به این دلیل که این‌ها فقط یک مشت قصه هستند.

سال‌ها با او در تیم ملی زندگی کرده‌ام و حتی یک مشکل هم ندیده‌ام. او فقط یک بازیکن حرفه‌ای فوق‌العاده نیست، بلکه همیشه تلاش می‌کند به هر عضو تیم که می‌تواند، کمک کند.

حتی با نگاه کردن به او هم احتمالا می‌توانید حدس بزنید که برای موفقیت چقدر تلاش می‌کند، اما وقتی در کنار کریستیانو رونالدو باشید، تصویری به مراتب دقیق‌تر خواهید داشت.

او کاپیتان تیم است و همچنین مردی که همواره اهل حرف زدن است و همیشه هم زیاد صحبت می‌کند، ولی خودش در داخل و خارج زمین، نمونه‌ای برای پیروی کردن است.

بنابراین وقتی قبل از همه به باشگاه بدن‌سازی می‌رود یا فیزیوتراپی می‌کند و بدن و ذهن‌اش را برای مسابقه آماده می‌کند، بقیه هم از او تقلید می‌کنند.

ماجرا از این قرار است که او رهبری می‌کند و ما دنبالش می‌رویم. یادم هست که همه ما به خاطر او ساعت دو نیمه شب حمام یخ می‌گرفتیم و سونا می‌رفتیم تا بهتر ریکاوری کنیم. تمام تیم این کار را باهم انجام می‌دادیم.

در کنار ایجاد یک روحیه تیمی ایده‌آل، همیشه این شانس را داشتم که از بهترین بازیکن بیاموزم. در فوتبال این روزگار شما دسترسی فوری به اطلاعات و داده‌ها دارید و خود بازیکنان در اینترنت جستجو می‌کنند که چه چیزی برایشان خوب است و چه چیزی نه.

اما کریستیانو این شانس را دارد که در همه موارد با بهترین متخصصین صحبت کند و بعد هم این اطلاعات را با خوشحالی با بقیه تقسیم می‌کند.

«هیولایی که می‌خواهد برنده بماند»

سالهاست که کریستیانو رونالدو را می‌شناسم. از زمانی که هر دو در اسپورتینگ لیسبون نوجوان بودیم و او همیشه با تمام وجود می‌خواهد که بهترین باشد.

بالاتر از رده سنی‌اش بازی می‌کرد و در نتیجه در ۱۶ سالگی همراه من برای تیم زیر ۱۷ سال به زمین می‌رفت. همان موقع هم معلوم بود که استعداد خاصی دارد و همه در اسپورتینگ می‌گفتند که شبیه بقیه نیست.

در کنار مهارت‌هایش، همیشه ذهنیتی عالی داشت. بارها او را می‌دیدم که بعد از تمرین که همه به خانه می‌رفتند، راهی باشگاه بدن‌سازی می‌شد تا قوی‌تر و سریع‌تر بشود.

همیشه می‌خواست برنده شود. همواره اهل رقابت بود و وقتی که بعد از تمرین زیر دوش رفته بودیم، می‌گفت هیچکس نمی‌تواند به اندازه او شنا برود و طبیعتا حرفش را ثابت هم می‌کرد.

این میل به پیروزی بخشی از وجودش است و به همین دلیل هم در ۳۹ سالگی هنوز برای پرتغال در یورو ۲۰۲۴ بازی می‌کند. او هیولایی است که می‌خواهد برنده بماند. نه تنها اعتقاد دارد که بهترین است بلکه می‌خواهد این را ثابت هم بکند.

داشتن چنین ذهنیتی موجب می‌شود که فشاری فوق‌العاده به خودتان بیاورید تا در آن سطح باقی بماند؛ در بالاترین سطح آن هم برای سالهایی طولانی.

کریستیانو همین است، فردی سرسخت با ذهنیتی شکست‌ناپذیر. به همین دلیل است که دستاوردهای بسیاری داشته است و عناوین زیادی را برده است. و گذشته از تمام مواردی که از او چنین بازیکن و انسانی ساخته است، می‌گویم که این بزرگ‌ترین قدرتش است.

«مثل دیوانه‌ها تمرین می‌کردیم»

من در سن بالا به تیم ملی دعوت شدم: سال ۲۰۱۴ در ۳۱ سالگی. ولی در هشت سال بعد از آن دوران فوق‌العاده‌ای با کریستیانو داشتم. خاطرات خیلی خوبی با او دارم اما بهترینشان قهرمانی با پرتغال در یورو ۲۰۱۶ است.

باید به خاطر داشته باشید که تورنمنت را چگونه شروع کردیم. مقابل ایسلند، اتریش و مجارستان در گروه‌مان به تساوی رسیدیم. بعد از بازی با مجارستان متوجه شدیم که به عنوان تیم سوم گروه به مرحله حذفی صعود کرده‌ایم. اما همگی ناراضی بودیم و هرکسی می‌گفت که از نظرش برای بهتر شدن باید چکار کنیم. فقط کریستیانو بود که حرفی نمی‌زد.

به دلیل متحد بودن آن کار را انجام دادیم و نمی‌توانید سطحی از مبارزه‌طلبی را که به آن رسیده بودیم، تصور کنید. طوری تمرین می‌کردیم که انگار مسابقه رسمی است.

بازیکنانی که از آنها چندان استفاده نمی‌شد هم مثل دیوانه‌ها تمرین می‌کردند، تا مطمئن شوند که اگر به آنها نیاز شد، کاملا آماده باشند. شما فقط در صورتی در یک تورنمنت به جایی می‌رسید که تیم این گونه فکر کند.

وقتی به مرحله حذفی رسیدیم، باور و اعتماد به نفس‌مان بیشتر شد و با پیروزی مقابل فرانسه در فینال، سفرمان به پایان رسید. حتی در آن مسابقه هم کار طبق برنامه پیش نرفت. با کریستیانو حس می‌کردیم که می‌توانیم هر تیمی را شکست دهیم اما او مصدوم شد و بیرون رفت.

تمامی بازیکنان تیم دور هم جمع شدند و گفتند: «گوش کن، باید برای این کار سختی بکشیم.» و واقعا هم مشکل بود اما انجامش دادیم.

در مورد گلزنی رونالدو فقط مسئله زمان است

دوره خیلی خوشی بود و حالا امیدوارم که پرتغال بتواند همان طور تورنمنت را تمام کند، به این دلیل که تیم واقعا عالی است. طبق آن چیزی که از کریستیانو در آلمان دیدم، او نقش بزر گی در رسیدن به این هدف بازی می‌کند.

در بازی‌های گروهی تحرک او خوب بود و به خوبی جایگیری می‌کرد و موقعیت می‌ساخت. می‌دانم که گاهی او از گل‌سازی بیشتر از گل زدن لذت می‌برد و برای همین هم تعجب نکردم که هنگام گل سوم به ترکیه در حالی که خودش موقعیت شوت زدن داشت، توپ را به برونو فرناندز پاس داد.

او در همه جا دخالت کرده و در کارهای دفاعی و ارتباط بین خطوط کمک می‌‌کند. البته که خودش هم می‌خواهد گل بزند، چون اشتهای بالایی برای این کار دارد، اما به نظرم مسئله فقط زمان است.

پرتغال باید ارزش‌های رونالدو را منتقل کند

همیشه از من سئوال شده است که کریستیانو برای پرتغال چه معنایی دارد. زیرا به دلیل دستاوردهایی که او داشته است نه فقط بزرگ‌ترین بازیکن ما که بزرگ‌ترین بازیکن تاریخ است.

البته که تنها چهره ورزشی ما نیست. او فراتر از این است. او پرچم پرتغال است، فردی که بیشترین دنبال‌کننده را دارد و محال است جایی برود که او را نشناسند.

حضور در کنار او همراه با تیم ملی همیشه عالی بود، هرجا که می‌رفتیم مردم فریاد می‌زدند «رونالدو»، اما ما با خیال راحت هرجا دلمان می‌خواست می‌رفتیم چون کسی با اهمیت نمی‌داد. شهرت همیشه دو جنبه دارد و مطمئنم که این وضعیت برای کریستیانو آسان نیست و نمی‌تواند به خیال راحت هیچ جایی برود.

خیلی خوشحال که هنوز عضو تیم پرتغال است و برای جلو رفتن تلاش می‌کند. ما خوشبختیم که بازیکنان بزرگی مثل او یا پپه که برنده تمام عنوان‌های فوتبال شده را داریم. برای این که یاد گرفتن از آنها برای بازیکنان جوان تیم حیاتی است.

تیم با کیفیتی داریم اما نیاز به بازیکنانی داریم که ارزش‌های بازیکنان مسن‌تر را منتقل کنند تا بتوانیم فضای خوبی در تورنمنت‌ها ایجاد کنیم.

مهم‌ترین مسئله در فوتبال داشتن تیمی است که بازیکنان آن باهم در دفاع و حمله شرکت کنند. اگر روحیه و اتحاد داشته باشید و برای جلو رفتن بجنگید، همیشه شانس قهرمانی خواهید داشت.